स्टँड स्टील
आज लाॅकडाऊनचा पहिला दिवस. खाटीक बाहेर सुरा परजत असताना खुराड्यातल्या कोंबडीची कशी अवस्था (अस्वस्थता) होत असेल, अगदी तसंच काहीसं वाटायला लागलं होतं. छातीत दुखतंय की काय? घशात कफ दाटला आहे की काय? अश्या नको त्या संवेदना उगाचच ठळकपणे जाणवू लागल्या. गेल्या पंधरा वीस दिवसांत अनेकांना मिळवलेले हात, खाल्लेले उष्टे पदार्थ, हात न धुता मिटक्या मारत हादडलेले रस्त्यावरील खाद्यपदार्थ सगळे एकजात डोळ्यासमोर नाचू लागले. विचारांचा डोक्यात एकच हलकल्लोळ माजला. संपलं का जगणं? अरे, किती गोष्टी करायच्या राहिल्या आहेत. आपली बकेट लिस्ट आपल्याच बकोटीला मारून मध्यंतरालाच एक्झिट घ्यायची की काय? या आयुष्याचं ध्येय काय? जीवनाचा अर्थ काय? हा सगळा शोध कधी घ्यायचा? सगळंच संपणार घरात बसल्या बसल्या? हे सतत हॅपनिंग असलेले आयुष्य एकदम, अचानक स्टँड स्टील झालं. कसं कोणास ठाऊक, हळूहळू हे कपातलं वादळ शमलं आणि मन पहाटेच्या तलावासारखं स्थिर, नितळ झालं. कित्येक वर्षात न एेकलेली चिमण्यांची चिवचिव ऐकली. स्वच्छ सुर्यप्रकाश पाहिला. झाडांचा हिरवाकंच रंग डोळ्यांना आणि मनाला गारवा देऊन गेला. भोवताल एच् डी क्वाल